You know it, I'm the bandit, your the cop.

Zijn ogen glinsterden in het donker, Zijn gelaat was haast onzichtbaar in het duister. Een valse grijns verscheen rond zijn mondhoeken. Een poot zette hij voorwaarts. Zijn oren stonden oplettend vooruit. Zijn blik was gericht op een groot huis. De mensen die hier woonden waren hier pas gekomen. Ze waren rijk, dat was alles wat hij had gehoord van een van zijn vele contacten. Waar hij vrijwel nooit over sprak, omdat ze zeer geheim waren. Niemand zou ze samen zien. Hij tilde een van zijn poten op en zette die voorwaarts neer op de grond. Hij ontblootte zijn tanden kort en slaakte een stille maar dreigende grom. Zijn witte tanden weerkaatsten in het maanlicht. Hij zette nog wat stappen voorwaarts en hief zijn kop even omhoog. Kort keek hij om zich heen. Er was nu niemand, dus een goed moment om over te steken. Stil rende hij de weg over. Zodat hij nog dichter bij het huis waar de familie woonde. Zijn ogen glommen vals in het maanlicht. Waarna hij doorliep naar het hek van het huis. Het zat op slot, maar wat boeide dat voor een hond? Hij sprong er soepel over heen. Zonder geluid kwam hij weer terecht op de grond. Zijn mondhoeken trokken zich tot een serieuze streep. Hij sloop naar de deur. Die dom genoeg open was. Hij schudde met zijn hoofd. Dommer kan het niet worden. Het hek op slot, maar de deur niet. Hij duwde met zijn snuit de klink omlaag en liep naar binnen. Nog steeds zo stil als altijd. Hij sloop door de gang en hoorde stemmen. Daar was dus de woonkamer. Hij richtte zich tot de trap en liep omhoog. Kort kraakte de trap. Hij sloot zijn ogen. "Shit." Sprak hij stil uit. Waarna hij de trap omhoog schoot toen hij iemand hoorde zeggen: Wat is dat? Hij zag een schaduw naar de trap lopen en zag hoe iemand omhoog keek. Maar hem niet zag. 'Ik kijk wel even.' Sprak een man, die naar boven liep en ondertussen een paraplu uit de paraplubak pakte. Voor het geval dat er iemand was. Hij verstopte zich achter een bloempot. De man liep langs hem door, en keek achter elke deur. Toen hij niks zag ging hij weer naar beneden. Cyder slaakte kort een zucht, gelukkig. Hij liep weg van de bloempot en liep naar een deur die op een kiertje stond. Bingo, de juiste kamer. Het was de slaapkamer van de man en vrouw die hier woonden. Hij liep naar de kastjes en trok die met zijn mond open. Daarin lagen duren sieraden die hij vastgreep in zijn bek. Hij trok ze eruit en liep terug naar de deur. Hij liep naar buiten en richting de trap. Onder hoorde hij de mensen gezellig praten. Hij rolde met zijn ogen, dom dat ze zo luidruchtig zijn. Zo horen ze hem geheel niet. Hij liep de trap af, en niet op het midden trapte hij op iets pijnlijks. Wat iemand blijkbaar had laten vallen. Hij liet een luide blaf horen en gromde. "Damn it." Sprak hij stil uit. Meteen hoorde hij iemand opstaan en naar de trap rennen. Hij tilde snel zijn poot naar boven en haalde de punaise uit zijn poot. Hij gromde kort, toen hij zag dat iemand met open mond aan de trap stond. Hij zag hoe de man naar de telefoon greep en naar de deur rende. Zijn ogen versmalde hij, waarna hij de trap af donderde, maar door een andere gast tegen werd gehouden. De man draaide de deur op slot en typte vervolgens het o zo bekende nummer in, Politie. Hij draaide zich ruw om en beet de man in zijn hand en rende vervolgens weer de trap op. Hij had gezien dat het raam open was, dus rende hij daarheen en sprong door het raam. Hij belande op een balkon en keek naar de straat. Hij hoorde het loeien van de sirene en zag hoe de poliie arriveerde. Hij hoorde hoe ze binnen werden gelaten en de trap op stormden. Buiten stonden politie agenten, voor het geval dat hij binnen ontsnapte. Hij sprong op de rand van het balkon, en sprong naar beneden. Hoog was het eerlijk gezegd niet. Met nog maar een ketting in zijn mond rende hij door. Hij haalde zijn bek omhoog en liet de ketting over zijn nek vallen. Waarna hij razendsnel langs de agenten door schoten. De agenten binnen kwamen al snel naar buiten. Sommigen schoten de auto's in en reden weg, om hem tegen te houden. Anderen renden achter hem aan in een steegje. Het waren er veel, maar té weinig voor El Tigre. Hij schoot een zij steegje in en daarna drukte hij zich tegen een muur. De agenten renden langs hem door, mensen waren zo blind. Grinnikend liep hij langs het muurtje. Hij was van ze af, maar niet voor lang. Want ze zouden lang zoeken voor hem. Nu ze wisten dat hij niet gestorven was door die trein waren ze alweer bezig met zoekprogramma's voor hem.

~ open

Beledigd trippelde de kleine hond met korte pasjes door de straat. Het was nu al een paar weken geleden dat haar baasjes haar uit huis hadden gezet, maar nog steeds was ze boos op hen. Hoe dúrfden ze?! Ze was een rashond van de hoogste klasse, nog maar te zwijgen over haar showhond-talenten! Gelukkig had ze nog een jurkje mee kunnen nemen, dat ze daarom nu ook aanhad; daar voelde ze zich altijd wat beter door. Helaas had ze haar favoriete jurkje niet mee kunnen nemen, en daar dacht ze nog iedere dag aan. De straat waar ze nu trippelde kende ze helemaal uit haar hoofd; het was de rijkste straat uit heel Olymphia; haar thuis. De huizen waren villa’s, met tuinen waar je als hond alleen maar van kon dromen. Alle mensen waren chique, dus hun honden ook. Ze hadden eigen hondenvilla’s in de villa, eigen hondenzwembaden en eigen hondenkleren. In een van deze huizen was zij opgegroeid, maar nu haar baasjes haar eruit hadden gezet wilde ze niets meer met hen te maken hebben. Natuurlijk kon ze het niet laten om terug te keren naar de straat, want hier tussen alle glamour voelde ze zich thuis. Dit keer kwam ze er echter met een andere reden. Plots hoorde ze sirenes en toen ze om zich heen keek zag ze dat er politiewagens aan het einde van de straat stonden. Vlug trippelde ze er heen, en hoopte dat het was wat ze dacht. Eenmaal aangekomen bleef ze op een klein afstandje staan en spitste haar oren. Hopelijk kon ze uit het gesprek van de bewoners en politie opmaken of ze goed zat. Maar voordat ze zich daarop kon concentreren, schoot er een schaduw langs haar heen. De agenten haasten zich in hun auto en reden de schim achterna. Bijoux wachtte even, maar trippelde er toen ook achteraan. Ze zag hoe de agenten als kippen zonder koppen heen en weer renden, maar zij was wel slimmer dan dat. Ze boog haar kop en snuffelde aan de grond. Waarom deden tweebeners altijd zo moeilijk? Ze volgde het spoor en kwam bij een steegje. Het was er donker en het stonk naar vuilnis. Bijoux trok een vies gezicht; moest ze dáár in? Als ze het voor elkaar wilde krijgen moest ze wel. Ze zuchtte geïrriteerd en stapte toen het steegje in. Vervolgens keek ze om zich heen. Daar, daar in het donker was de schim. Opgelucht dat ze niet verder het smerige steegje in hoefde, bleef ze staan, met één voorpootje wat opgetild. Ze schraapte haar keel, ”El Tigre? Je moet iets voor me regelen.”

Hope u don’t mind? ><

Zijn lichaam was haast onzichtbaar in het donker. Enkel honden konden hem ruiken, mensen zouden niets van hem merken hier. Hij zag hoe de commandant van de politie naar de mensen toe liep. Hij stelde ze enkele vragen. Waarna de man antwoordde op de vragen siste de commandant zijn naam. Hij grinnikte kort. Zijn ogen gleden naar een kleine hond. Het was een chihuahua om precies te zijn. De kleine hond kwam naar hem toe. En bleef voor de ingang van het kleine steegje staan. Hij keek de teef aan. Wachtend op wat ze ging zeggen. Aan haar kleding te zien zag hij dat ze van een rijke familie afkwam. Wie weet woonde ze wel in de straat. Maar dat kon hij ook fout hebben. Mensen waren de laatste tijd raar aan het doen. Ze deden hun honden weg. Zonder enige pardon. "El Tigre? Je moet iets voor me regelen." Hoorde hij de teef zeggen. Hij ging zitten en keek haar aan. "Zeg het maar," Sprak hij uit. Zijn ogen keken recht in die van haar. Hij had wel tijd om opdrachten uit te voeren voor bepaalde honden. Hij had dat vroeger wel vaker gedaan. Ze moesten hem altijd terug betalen met iets. En hij hield van dingen stelen. Zijn ogen gleden terug naar de commandant, die de mensen die hij zonet had overvallen uitlegde wie hij was. Hij grijnsde kort. Ja, Leg het ze maar uit. Maak ze maar bang voor hem. Kort keek hij over zijn schouder. Hij zag hoe de politie agenten als een kip zonder kop zochten. Ze gebruikten niet eens een strategie. Ja, Zo vond je niemand. Een geur drong tot hem door en zijn ogen kneep hij kort tot spleetjes. Het was de geur van mensen die hij maar al te goed kende. De bekende maffia die ooit achter hem stonden. Hij werkte voor ze. Maar nu werkte hij alleen. Niet na het incident. Ze hadden hem nooit moeten uitleveren bij de politie. Hij zag hoe de mannen naar de agenten liepen. En hij hoorde hun met de agenten praten. "Heeft u El Tigre te pakken gekregen?" Hoorde hij een bekende stem spreken. Zijn ogen gleden naar het gesprek, En zijn oren gingen overeind staan. "Nee, meneer. Hij is ons weer te slim af geweest." Hoorde hij de commandant zuchtend uitspreken. De man schudde teleurgesteld met zijn hoofd. Zijn pupillen werden iets groter bij het zien van het gezicht van de man. Hij was de volgende die onder zijn poten zou sterven. Een grijns verscheen kort op zijn gezicht, maar die verdween weer na een tijdje en veranderde in en serieuze streep. Zijn blik ging weer naar de chihuahua, wachtend op haar antwoord.

~ Sorry kort