a frightfull run

Daantje haar kleine puppenpoten trippelde vermoeid, haar tong hing uit haar bekje, haar bruin witte kopje hing naar beneden. De drie maanden oude pup zakte in elkaar van vermoeidheid, midden in het veld vol gele bloemen die haar omringde net als een kleine witte vlinder. Het kleine diertje lande op de bruin witte vacht van de uitgeputte pup. de jonge pup viel niet veel later in een diepe slaap, om de zo veel tijd was er een harde kef te horen. Daantje droomde over haar moeder die schreeuwde dat ze zo hard moest rennen als ze maar kon terwijl een paar wasberen haar aanvielen. Ze zei dat ze zo zou komen ze zou de wasberen bezighouden zodat Daantje kon ontsnappen. Daantje dacht aan het tedere gezicht van haar moeder, de enige die ze nog had.

-mega flut 'open for everyone'-

Met vlugge sprongen baande Nirvana zich een weg door het dichtbegroeide bos. Het magere zonlicht dat tussen de boombladeren door piepte voelde aangenaam op haar bonte rug. Haar lange vacht deinsde mee op en neer terwijl ze boomstronken, laaghangende takken en andere obstakels behendig ontweek. Ze vond het heerlijk om zo over de landschappen van Olymphia te rennen. Ze kon al haar opgekropte energie in een keer kwijtraken, en het was ook een goede oefening voor haar richtingsgevoel en haar behendigheid. Deze kleine uitstapjes maakte ze wel vaker, vooral met dit kalme weer. Ze had niet echt vrienden om mee af te spreken. Iedereen vond haar een beetje te kinderachtig voor haar leeftijd. Ze was gewoon een heel drukke hond, daar kon ze verder toch ook niet zoveel aan doen? Eerst waren de mensen haar grootste vrienden. Ze gaven haar alles waar ze maar zin in had. Eten, speeltjes, álles. Maar die instelling van de mensen was in een klap weggevaagd toen die verschrikkelijke orkaan heel Olymphia in duigen had laten vallen. Alles werd verwoest, bijna niets werd in tact gehouden. Nirvana werd er bijna ziek van als ze zag hoe hard de mensen nu werkten om hun geliefde Olymphia weer op te bouwen, terwijl de natuur de rest deed met het gebied om de stad heen. Maar ze was ook bang geworden. Bang voor de mensen. Ze kon er maar niet achter komen wat er met ze was gebeurd waardoor ze nu zo raar deden, zo anders als vroeger.
Plots ving Nirvana de verse geur van hond op. Ze snoof diep en volgde het geurspoor zonder enige reden te hebben om dit te doen. Liever was ze doorgegaan met rennen tot ze erbij neerviel, maar op een of andere manier leek die geur haar wel interessant. In de verte doemde een kleine gedaante op. Als het herfst zou zijn geweest, zou deze pup nooit zijn opgevallen met zijn bruine vacht, maar nu de blaadjes hun groen weer terug begonnen te krijgen, viel hij overduidelijk op. Met voorzichtige stappen naderde Nirvana de pup en rook dat het een teefje was. Ze glimlachte teder toen ze het kleine murmeltje zag slapen. Natuurlijk kon ze hier niet stom blijven staan gapen naar dit beestje. Een gesprek met een pup was altijd moeilijk, maar misschien konden ze spelen? "Hee, hee kleintje?" fluisterde de australische herder voorzichtig. "Word eens wakker?"