Waiting for some bread.

Een kleine bruin met witte teef sloop langs de kraampjes op de markt. Haar oren stonden achteruit en haar staart hong stilletjes op de grond. Verschillende mensen hadden haar al weggejaagt, andere mensen aaiden haar. Sady haalde diep adem en stormde onder een kraampje. Een boze man bukte en sloeg met zijn handen onder het kraampje heen en weer. Sady keek de man aan en zette een zielige uitdrukking op haar gezicht. Haar oren gingen nog wat meer onderuit. En haar staart zat tussen haar benen. Wat moest die man van haar?. Sady keek wat bang naar de man en rende snel naar het volgende kraampje. Er zat een klein meisje achter, Samen met nog een vrouw en een man. De vrouw gilde en ging achter de man staan. De man riep vloekende dingen en het meisje stond met open mond te kijken. "Mam! kijk wat een lief hondje! van wie zou die zijn?" vroeg het meisje aan haar moeder. Sady bibberde en sloop weer verder. Stilletjes heel stilletjes. Haar haren gingen zacht met de wind mee. Sady's bruine ogen keken naar de appels die boven op een kraampje lagen. Een man schreeuwde en verschillende mensen stonden te kijken. Sady nam een aanloopje en jatte een appel van het kraampje. Verschillende mensen zagen het en begonnen te gillen. Sady spitste haar oren en rende met de appel door de menigte. Ze stormde weer onder een ander kraampje waar ze een andere hond zag staan. Sady liet de appel op de grond vallen en keek de hond met haar bruine ogen aan.

Iris spitse haar oren en luisterde naar de mensen die schreeuwden op een hond, dit was haar kans. Rustig sloop ze op een kraampje met vlees en keek naar de verkoper die afgeleid was, voorzichtg stak ze haar kop omhoog en pakte de eerste beste vlees zo snel mogelijk alleen niet snel genoeg de verkoper had haar door en greep naar zijn bijl alleen nu was hij in de fout gegaan want toen hij zijn bijl pakte was ze al weg. De teef rende naar een kraampje waar eem doek op lag. De kraampje was donker en haar had niemand gemerkt. Iris liet de vlees uit haar bek vallen begon te eten, het was oud vlees maar dat kon haar niet schelen zo lang het eetbaar was was het goed zei ze altijd. Er verscheen nog een teef in de tent en iris keek in de bruine ogen en daarna op het appel en kreeg lichtjes medelijden met de hond 'jij was die gene waar de mensen op blaften dus.' Zei ze rustig en keek toen naar haar helft die nog over was en keek toen weer naar de hond 'goed omdat jij me hebt geholpen en de mensen afgeleid mag je me laatste stuk hebben.' Zei ze koud en ging liggen, wachtend tot de hond haar stuk pakte.

De teef keek naar het zwart witte geval. "Nou, ik heb wel genoeg aan een appel denk ik" glimlachte ze kort. Ze nam een hapje van der appel en keek wat schimmig. De schil probeerde ze er af te schrapen met haar scherpe tanden die als een mes werkten. Sady keek naar de andere hond. "Ik ben Sady" Zei ze met een grijns. Ze begon verder te eten van de appel. "Wie ben jij?" Vroeg ze toen aan de hond. Sady ging op haar kont zitten en krabte zich aan haar buik. Sady at weer een stukje van de appel. Kort keek ze naar de voeten die voor haar bewogen, De vrouw van de kraam liep de heletijd heen en weer.

"Nou, ik heb wel genoeg aan een appel denk ik" iris haalde haar schouders op en ging weer verder met het stuk vlees, Ze hoorde allemal gerommel boven haar hoofd maar nergeerde het vreselijk "Ik ben Sady" hoorde ze de eef zeggen "Wie ben jij?" iris slikte haar stuk door en begon te spreken 'mijn naam is Iris.' zei ze droog en keek onder de doek er door heen, de vrouw die steeds heen en weer liep irriteerde haar 'en wat doe jij hier, jouw ras moet bij mensen zijn en hun helpen.' zei ze bitter en keek toen met haar bruine ogen naar de teef. Eigenlijk meost ze zelf ook bij de mensen zijn en helpen met vee maar ja haar stomme broertjes hebben alles verpest, maar eigenlijk was ze blij nu moest ze niet naar stomme mensen luisteren en op schapen letten.

Sady keek naar de teef. Ze zei dat ze Iris heette. Verder zei de teef nog meer dingen die haar best wel kwetste. "misschien ben jij wel een hondje geweest die bij de mensen op schoot zat" Siste ze naar de hond. " Ik ben geboren als zwerfhond en dat zou ik blijven! Jij wist niet eens hoe je vlees moest stelen, Jij deed het met MIJN hulp!" Krijste Sady uit. Sady pakte haar appel op en liep stilletjes onder de kraam uit. Wat dacht dat beest wel niet? Sady was zelf puur goed, Daarom loste ze alles met woorden op, Ze was misschien niet de ideale hond voor het vechten maar ze liet zich niet afkatten. Sady mocht mensen graag, maar bij ze wonen, dat was geen goed plan.

"misschien ben jij wel een hondje geweest die bij de mensen op schoot zat" Siste ze naar de hond. " Ik ben geboren als zwerfhond en dat zou ik blijven! Jij wist niet eens hoe je vlees moest stelen, Jij deed het met MIJN hulp!" iris gromde en keek woedent naar het teef die weg liep, meteen stond de hond op en liep achter Sady 'ik woon al een jaar zelf en ik steel de hele tijd, het kwam goed uit dat jij toevallig de mensen afleiden.' Zei ze bot en keek boos 'en me leven bij de mensen was ook niet makkelijk dankzij me broeren.' Ze gromde, die hond moest neit denken dat zij de beste. Iris was juist de persoon als ze boos was ging ze vechten.

De bruine teef keek kwaad naar de teef. "Jij profiteerde van MIJN afleiding!" Gromde ze. " EN NU OPZOUTEN!" Schreeuwde de hond naar Iris. "Je moet niet denken dat je zo makkelijk van mij wint!" Snauwde ze. Sady keek arrogant naar de teef. Nou was ze er echt zat van. "Jij woont nog maar een jaartje alleen, Ik al 4 Jaar!, En joun familie boeit me echt niet meid, Zullen wel allemaal van die beesten zijn zoals jou!" snauwde ze nog een keer. Die Iris moest echt niet denken dat ze kon winnen van mij!

"Jij woont nog maar een jaartje alleen, Ik al 4 Jaar!, En joun familie boeit me echt niet meid, Zullen wel allemaal van die beesten zijn zoals jou!" Iris gromde woest en hield zich net in. 'Als jij al 4 jaar buiten woont heb je wel geleerd om wat beters te pakken dan zo een appel.'gromde ze woest en voelde hoe mensen naar hun keken maar dat kon haar neit schelen iedereen dacht dat een border Collie aardig was nou dan zullen ze nu zien dat het neit zo is. Iris sprong op Sady en de teef begon te vechten, misschien is ze 1.5 jaar maar ze vecht als een teef van 4 of ouder. Haar lenig heid en snel heid gebruikte ze goed en gaf veel klappen aan de teef.

De teef Sprong achteruit en Zette haar klauwen in het zandpad waar de kraampjes opstonden. Sady keek kwaad de andere teef aan en greep haar bij der nek. Ze gooide Iris door de lucht heen en rende weer op haar af. Ze doorboorde haar kaken in de teef haar nek. Ze gromde en keek nog kwader naar de teef. " Wat wil je?" Gromde ze.

Er gebeurde veel en toen ze de tanden in haar keel voelde duwde ze de teef van haar af en keek woedend naar de hond 'Wat ik heb, jij begon met me familie te beledigen...ach wat kan me familie mij schelen je hebt mij beledigt.' Zei ze grommend en ging zitten en begon haar vacht schoon te maken. Toen ze klaar was keek ze woedend naar de teef. 'Wat heb jij eigenlijk, je woont al eeuwen buiten en heb een appel als eten. ga dan jagen in het bos.' Zei ze zo rustig mogelijk en ging weer verder met schoon maken.

(inspi loos)

Sady keek de teef woedend aan. "Denk je nou echt dat ik je familie beledigde? ik zou het opvatten als een compliment" grijnsde ze. Ze stond op en liep naar een bosje. "adios" zei de teef tegen Iris. Ze rende door de bossen.





-moet gaan hoor ben erstraks weer.

"Denk je nou echt dat ik je familie beledigde? ik zou het opvatten als een compliment" grijnsde ze. Ze stond op en liep naar een bosje. "adios" zei de teef tegen Iris. Ze rende door de bossen. Iris keek naar de teef die weg rende en ging zelf ook het bos in om wat te rennen zo dat ze haar energy kwijt kon raken en misschien vond ze ergens een rivier waar ze haar wonden kon schon maken of zwemmen. Lichtjes begon ze te rennen richting water waar ze zich kon afkoelen.

De bruinwitte teef ging zitten. Wat had ik nou eigenlijk gedaan? Ik had echt gevochten! Dat was echt niet goed. Sady keek wat verdrietig en woelde met haar neus in een mosstukje. Ze keek wat hopeloos. Ze was niet zo, Sady was wat beteuderd om het feit dat ze misschien echt iemand pijn had gedaan, Of misschien beledigt. Misschien had ze echt haar familie gekwetst. Maar Iris zocht het zelf uit! zij werd kwaad op mij en zij begon met vechten! even keek Sady naar de lucht.

Iris zwom heerlijk in de meer en voelde haar wonden prikken maar dat kon haar niks schelen. Het kon haar ook niks schelen dat haar familie beledigt was maar toch had ze schuld gevoel, ze mocht niet zomaar iemand aan vallen die niks gedaan had. Met een zucht kwam ze uit het water en zocht naar de geur van Sady en gelukkgi was ze niet zo ver dus meteen rende de teef naar de hond.
Toen ze aan kwam liep ze rustig op Sady en boog haar kop 'het spijt me dat ik je aanviel ik bedoelde het niet zo...het is gewoon ik ben sinds me jongte slecht behandeld dus heb ik ook zo een karakter.' Zei ze onschuldig en keek met bruine ogen.

Sady Schrok toen de hond eraan kwam. " Hetzelfde" zei ze vol schaamte. Kort knarste ze met haar tanden. "Ik bedoelde dat echt niet van die familie maar ik had het gevoel dat ik dat moest zeggen want ik kon niks meer verzinnen" Zei ze kort. Met haar bruine ogen keek ze neer op het gras. Ze trok haar poot omhoog en keek toen weer naar Iris. " Doen je wonden pijn? ik had niet zo moeten doorbijten, Jij bent jonger als mij dus ik had dat niet moeten doen. Maar eigenlijk had je wel wat meer Respect mogen tonen naar een ouder iemand" Sady trok haar hoofd op.

" Doen je wonden pijn? ik had niet zo moeten doorbijten, Jij bent jonger als mij dus ik had dat niet moeten doen. Maar eigenlijk had je wel wat meer Respect mogen tonen naar een ouder iemand" Iris keek met grote ogen naar Sady, het was al erg genoeg dat ze medelijden had 'het maakt nie uit en het is al een wonder dat ik medelijden heb en trouwens ik ben nooit opgevoed om oudere te respecteren.' Zei ze respectvol en keek weg. Haar ouders hadden aan haar weinig aandacht besteed, ze hadden alleenmaar tijd voor haar broers en nooit voor haar dus ze had ook nooit geleerd om iemand te kunnen respecteren.