A Hopeless Prayer
Wilt u reageren op dit bericht? Maak met een paar klikken een account aan of log in om door te gaan.



 
IndexLaatste afbeeldingenRegistrerenInloggen

 

 It's time to change my life!

Ga naar beneden 
2 plaatsers
AuteurBericht
Xyloto

Xyloto


Aantal berichten : 89
Punten : 35

Dog profile
Leeftijd: 3 Years
Levenswijze: Just strolling somewhere different..
Partner: Come to meh honey!

It's time to change my life! Empty
BerichtOnderwerp: It's time to change my life!   It's time to change my life! Icon_minitimevr 06 jan 2012, 00:07

[OREO ONLY]
-Niet mijn beste post, ^^"
De frisse zeewind joeg door zijn kortharige vacht, een corgi van middelmatige grootte rende op de rotsige grond. Zijn kleine witte pootjes duidelijk zichtbaar op het licht bruine gesteente. Één doel had hij voor ogen. Een oproep doen naar Oreo, een Packleader waar hij ondertussen al wel wat van had gehoord. Misschien, als dit plan werkte, zou hij eindelijk een soort thuis hebben, waar hij met andere honden kon omgaan. Misschien. Maar als dit zou mislukken was hij weer eens alleen, maar hij kon nu even niet over de toekomst nadenken. Nou, de toekomst die ver voor hem lag niet. Wat nu zou gaan komen was wel belangrijk. Xyloto had geen enkel idee van wat voor hem lag, misschien een opdracht, maar misschien wel een simpele test. In ieder geval zou hij zijn uiterste best doen, hij zou alles kunnen doorstaan om eindelijk een soort familie te hebben. Om niet elke dag alleen te zijn zonder enige vrienden of familie. Ja, dat doel lag nu voor hem.
Het grote gestalte van de vuurtoren, die al een tijd niet gebruikt werd, doemde voor hem op. Hij richtte zijn blik naar boven en zag dat hij bijna de top niet kon zien, zo groot was het toch.. Zo veel groter dan hij, een corgi. Een klein honden ras; en dan was hij zelfs niet eens de grootste, middelmatig. Normaal en saai, geen uitzondering die speciaal werd behandeld voor iets. Xyloto slaakte een zucht en keek naar zijn pootjes, er was toch ook weer niets mis met hem? Hij kon toch zo wel makkelijk door leven? Zodra hij Oreo had opgeroepen en alles had doorstaan, zou het toch wel goed met hem komen? ‘Nee!’ Gromde een stemmetje in zijn kop; het ene stemmetje dat hem ook de zee in had geleid waar hij bijna zijn dood had gevonden. Bijna had hij zich afgeleerd er niet meer naar te luisteren, maar hij kon het gewoon niet weerstaan. Af en toe had het hem ook naar goede dingen geleid. Want het ritje op de zee was niet al te slecht afgelopen. Hij had drie andere honden leren kennen. Sady, degene die hem als eerste had gevonden, Sunset, een jonge husky en Daim. Tja, hij wist nog niet veel over hen, maar hoopte diep van binnen dat hij ze nog een keer tegen zou komen. Als vrienden. Gewoon een leuke dag beleven en hopen dat die nog lang zou duren. Misschien lag dat lot wel voor hem, als hij werd aangenomen in de Pack van Oreo. Het stemmetje vervolgde zijn bedoeling. ‘Je denkt altijd het slechtste over jezelf, je moet één keer jezelf wat verwennen.’
Hij deed nog een paar passen naar de vuurtoren toe en ging zitten, even observeerde hij zijn gebied om zoveel mogelijk dingen te onthouden. In het geval dat hij iets moest doen. Nadat hij even de tijd had genomen om alles in zich op te nemen kwam hij tot een overeenkomst. Hij was er klaar voor. Hij hief zijn kop op, keek even naar de helderblauwe lucht die door een paar kleine donzige wolkjes werd bedekt en riep de naam van de Packleader. “Oreo!” Langzaam keek hij vooruit, wachtend op de hond waarvan hij bijna niets afwist. Het kon vreemd overkomen, wie weet was het een grote hond die hem makkelijk kon overmeesteren. Maar één ding had hij onthouden; zijn roedel was neutraal. Dus kon het niet al te vreselijk aflopen, toch? Het ergste zou zijn dat hij voor altijd in zijn eentje zou moeten ronddwalen, zonder iemand die hem zou helpen. Maar dat was het leven wat hij wilde achterlaten, voor goed als het kon. Misschien kwam hij wel bekenden tegen in zijn, misschien dan, nieuwe Pack. Hopelijk zou dit zijn leven veranderen, de goede kant op..
Terug naar boven Ga naar beneden
http://skylandersworld.actieforum.com
Lyrik

Lyrik


Aantal berichten : 71
Punten : 45

Dog profile
Leeftijd: »3,2 Years«
Levenswijze: »Game of Destiny | Oreo«
Partner: »»Break the chain around my neck ♫«

It's time to change my life! Empty
BerichtOnderwerp: Re: It's time to change my life!   It's time to change my life! Icon_minitimevr 06 jan 2012, 03:08

Twee ogen sloten zich en concentreerden zich. Twee oortjes luisterden naar het geluid van de klotsende golven. Hij voelde hoe de wind over de haartjes van zijn vacht heenstreek. Hij hoorde de meeuwen tetteren in zijn oren. Maar ook dat laatste hoorde thuis bij de zee. Hij zat op de plek waar hij was aangespoed, uit een ver deel van het Olymphia die de mens kende. De mens, hij was er zelf één geweest. Hij opende zijn ogen langzaam en keek over de zee heen. Hij zag hoe de zee rustig werd wat de mens ook wel 'eb' noemde. Hij trok even één mondhoek een paar millimeter omhoog. Hij was niet zoals de meeste honden. Tja, was hij dat maar. Hij leek een doodnormaal mormel van een Border Collie met zijn korte pootjes. Hij keek even naar zijn pootjes en een geïrriteerde grom ontsnapte even. Waarom was hij juist dít? Soms miste hij het leven van de mens wel. Maar of hij terug wou? Terug, naar huis. Hij keek even weg van de zee. Hij wíst geeneens of hij nog wel een thuis had. Hij was hier gewoon aangespoeld als hond en het enige wat hij nog wist is dat hij een mens was. En dan vergat hij ook nog die rare visioenen die hij had. Hij slaakte even een zucht en sloot zijn ogen weer. Toch was het niet zo slecht om een hond te zijn. Hij kon een nieuw leven beginnen met een nieuw 'thuis'. Hij opende zijn ogen weer en nu gingen beiden mondhoeken omhoog. Oreo wist nu dat hij een thuis had, zijn Pack. Toch voelde hij zich zó leeg. Het leek net of hij nu een huis zonder spullen had. Het leek net of hij nu een Pack zonder leden had. O wacht, dat had hij ook. Hij rolde even met zijn ogen en hij boog zijn kop even over het water. Hij moest zich nu als Packleader gedragen, serieuzer. Maar of dat zou lukken was nog een vraag... Hij slaakte een zucht. Als hij serieus wou zijn kreeg hij weer laatst van zijn 'vage momentjes'. Een steek ging door zijn hart heen. Was dit wel een goede keuze? Zou hij eigenlijk wel een goede Packleader zijn? Hij keek weer even weg van de zee en dacht weer aan zijn ontmoeting met 'El Tigre'. Hij was een bandiet, veel sterker en hij wist bijna zeker ook veel beter. Hij keek weer naar zijn spiegelbeeld en voelde zich opeens zo klein. Hij spatte met zijn poot in het water en hij kreeg een misvormd spiegelbeeld te zien. Het was geen Border Collie die hij te zien kreeg, een mens was wat hij te zien kreeg. Een jongen, van zijn menselijke leeftijd als je zijn hondenjaren omrekende. Hij keek in een reflex achter zich met een enige beduusde uitdrukking op zijn gezicht. Hij zag niemand, niks. Hij keek weer naar het water en zag weer zijn eigen spiegelbeeld. Was... was..? “Oreo!” Galmde zijn naam over het strand heen tegen de rotsen. Het echode over de zee heen waar de stem ook verloren zou gaan. Hij keek nog even naar zijn spiegelbeeld en hief zijn kop. Hij was een Packleader, hij zou doen wat hij moest doen. Hij knikte even en hief zijn staart. Hij spande zijn spieren aan om groter te lijken, wat een raar gezicht was. Hij ontspande zijn spieren weer en keek met zijn kop over het strand heen. Hij focusde zich op zijn gedachtes en speelde de stem opnieuw af. In een flits opende hij zijn ogen weer en wist wat zijn weg was. De vuurtoren. Oreo, Packleader van Game Of Destiny rende over het strand heen. Deze keer werd hij niet beschoten door de mens. Maar hij rende even hard, dit was even belangrijk. Zijn -misschien- nieuwe lid was voor hem even belangrijk als zijn eigen leven. Zijn poten lieten het zand omhoog komen en een weg van gele wolken vormden zich achter hem. Hij kreeg geen zand in zijn ogen, wat een meevallertje was. Hij bereikte een verharde weg die hem bracht naar de vuurtoren. Zijn nagels tikten op de stenen en hij keek recht voor zich uit. Zijn tong hing uit zijn bek en zijn ademhaling galmde tegen de rotsen aan. Hij verminderde zijn passen toen hij het einde van de weg bereikte. Oreo keek even naar de vuurtoren. Hij kon amper de top zien en weer werd hij geconfronteerd met zijn formaat. Zijn ogen gleden van de vuurtoren weer naar beneden. Hij zag een iets jongere hond dan hem, een Corgi, wachtend op iemand. Was hij diegene die hem geroepen had? Dat moest wel. "Jij riep mij?" Sprak hij vloeiend uit. Het was meer als begroeting bedoelt, maar als echte begroeting knikte hij even. Hij straalde kalmte uit naar deze hond en keek hem trouw aan met zijn ogen. Hij zou trouw aan zijn -misschien- lid zijn als hij dat terug zou moeten verwachten. Hij snoof even en keek met zijn blik over het strand heen. Blijschap stroomde door zijn lichaam heen door zijn -misschien- eerste lid te zien en een kleine glimlach speelde op zijn lippen. Oreo keek even van de hond weg naar de zee en zijn glimlach werd iets groter toen hij weer de zee zag. Hij knipperde even met zijn ogen toen hij bijna weer wegdroomde van de golven en de werelden die daarachter te ontdekken vielen. Hij herstelde zich en keek met een kalme blik weer naar de hond. Hij liet even een seconde een klein, verontschuldigend grijnsje zien door zijn actie, maar die verdween weer als sneeuw voor de zon. Hij liet zich op zijn achterwerk vallen en sloeg zijn staart om zich heen. Hij keek de hond doordringend aan en hij zocht in zijn ogen naar angsten. Hij keek even naar de zee, water. Hij schudde zijn kop even. Nee, niet nu. Hij keek even omhoog naar het rotsige gebergte naast het strand en hoorde het gekrijs van vleermuizen in de verte. Hij wist al genoeg. Hij keek naar de hond en wachtte stil en zwijgend op zijn reactie.
Terug naar boven Ga naar beneden
Xyloto

Xyloto


Aantal berichten : 89
Punten : 35

Dog profile
Leeftijd: 3 Years
Levenswijze: Just strolling somewhere different..
Partner: Come to meh honey!

It's time to change my life! Empty
BerichtOnderwerp: Re: It's time to change my life!   It's time to change my life! Icon_minitimeza 07 jan 2012, 05:54

Een beetje onzeker begon Xyloto met zijn poten te schuifelen, was dit wel de goede keuze? Kon hij niet beter opzouten en uit de buurt van andere honden blijven? Maar nee, het stemmetje herhaalde zijn preek weer en geïrriteerd trok Xyloto zijn kop terug. Maar was even vergeten dat het stemmetje in zijn kop zat, hij kneep zijn ogen vermoeid dicht en probeerde het maar te negeren. Hopelijk zou Oreo zijn oproep gehoord hebben en komen. Hopelijk zou alles goed aflopen, hopelijk zou hij zich niet voor schut zetten. Wie weet was deze hond wel gevaarlijk. Hij had nou niet bepaald slechte honden ontmoet, nog niet tenminste.. Maar ooit op een dag zou dat wel gebeuren, ooit zou hij een keer een andere hond tegenkomen die hem aan stukken zou scheuren als hij zich niet zou verdedigen. Maar ‘ooit op een dag’ was niet nou. Dat hoopte de corgi dan maar. De zee was makkelijk te horen vanaf deze plek en hij wierp snel een blik op de plek waar hij bijna in verdronk. Zijn gezicht vertrok even en hij liet weer een grom uit zijn keel ontsnappen. Het was niet echt zo normaal, maar hij haatte water nu echt. Vroeger had hij er al lang in gelegen, kwispelend gezwommen en er vrolijk weer uitgekomen. Maar iets aan dat uitje een paar dagen geleden had hem totaal veranderd. Behalve dan dat hij constant twijfelde aan zichzelf, dat was nog intact gebleven.. Het getik van nagels trok zijn aandacht, gealarmeerd keek hij om en zag een Border Collie aankomen. Het moest wel Oreo zijn, hij had bijna niets gehoord van de hond of het een Border Collie was of wat dan ook. Maar de volgende vraag die de hond stelde liet hem wat zekerder voelen. "Jij riep mij?" Oreo knikte even, en Xyloto zag waarom hij een soort Packleader was. Oreo straalde gewoon een soort kalmte uit, alsof hij geen zorgen had. Gewoon elke dag normaal kon leven en makkelijk vrienden kon maken. Iets wat Xyloto zeker niet kon. Met de seconde voelde hij zich wat beter, alsof de aankomst van Oreo hem een beetje geholpen had. De corgi opende zijn bek om antwoord te geven, maar voelde dat zijn keel was geblokkeerd door iets. Verlegenheid? Zenuwachtig zijn? alles wat er maar voor kon zorgen dat je je stem even niet kon vinden verstopte de zijne nu op dit moment. Schuldig keek Xyloto naar zijn poten en probeerde te vergeten dat dit moment was aangebroken. Toen hij weer opkeek, keek de andere hond over het strand heen. Bijna dacht Xyloto dat hij het hem niet waardig vond om zijn Pack te ‘joinen’. Hij zuchtte en sloot zijn ogen. ‘Dit was geen goed idee! Oreo zal mij nooit een goed lid vinden, hij kan me beter nu maar in de steek laten en verder gaan met wat hij aan het doen was..’ Weer ontsnapte een zucht zijn bek en keek hij weer op, zijn ogen keken recht naar Oreo en hij opende zijn bek. Hij beval het ding wat zijn keel verstopte weg te gaan en probeerde niet naar al die twijfelende stemmen in zijn kop te luisteren. Hij was er al aan begonnen en zou niet stoppen totdat iemand anders het genoeg vond! “Ja, ik was degene die je geroepen had.” Zijn stem was een stuk zekerder geworden in die korte tijd die zich net had afgespeeld. Hij bleef maar door staren en stopte niet om beschaamd weer naar beneden te kijken. Hij wilde niet langer zwak lijken, hij wilde maar voor één keer niet bang overkomen. Het was ook al mislukt bij de andere drie honden. Sady had hem doodop gevonden op het strand, ze had hem zo kunnen aanvallen, zonder dat hij enige verdediging had. Gelukkig was zijn leven niet zo afgelopen, een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht. Een die er al lang niet meer was gekomen. Snel pakte hij de draad weer op van wat hij aan het zeggen was. “Ik wil graag bij jouw Pack. Game of Destiny? Als ik het me goed herinner? Ik zal een trouw lid blijven en zal alles doen om mijn Pack te dienen.” Nog steeds, zelfs na al die woorden die hij had gesproken voelde hij zich nog steeds niet op zijn gemak. Zelfs al de kalmte die Oreo in zich had kon het niet beter maken. Misschien zou het wel vanzelf over gaan, maar Xyloto kon er niets aan doen. Dat lag nou eenmaal in zijn aard, als iemand beter kon twijfelen dan hij wilde hij dat graag zien. Hij schudde lichtjes zijn licht bruine kop en wilde bijna weer naar beneden kijken. Maar weer liet hij dat niet toe, hoe erg hij ook twijfelde, hij wilde gewoon niet langer alleen blijven doorleven! Het was genoeg! Wat hij ook moest doen, dit keer zou hij niet opgeven of falen! Niemand kon hem meer uitlachen omdat hij alleen zijn leven moest leiden, deze dag was het einde daarvan! Dat was zeker!
Terug naar boven Ga naar beneden
http://skylandersworld.actieforum.com
Lyrik

Lyrik


Aantal berichten : 71
Punten : 45

Dog profile
Leeftijd: »3,2 Years«
Levenswijze: »Game of Destiny | Oreo«
Partner: »»Break the chain around my neck ♫«

It's time to change my life! Empty
BerichtOnderwerp: Re: It's time to change my life!   It's time to change my life! Icon_minitimewo 11 jan 2012, 08:13

Twee ogen zagen hoe hij even knikte als teken dat hij degene was die hem had geroepen. Twee oren luisterden afwachtend naar de woorden die hij zou zeggen toen hij zijn bek opende om iets te zeggen. Hij merkte dat er geen woorden uitkwamen en hij glimlachte even koeltjes naar hem. Hij was niet zo'n iemand die nu zijn wenkbrauw zou opheffen en hem zonder respect zou aankijken. Nee, hij was zo'n iemand die hem de tijd gaf. Hij zag hoe de corgie schuldig naar zijn poten keek en hij hoorde een zucht zonder hoop. Hoop om zijn Pack te joinen, hij had die wel. Oreo wist dat deze hond geschikt zou zijn als een sterk Packlid, hoger dan dat misschien wel. Hij zag hoe de corgi zijn ogen sloot en weer zuchtte. Oreo wist zichzelf geen houding te geven en probeerde die eerdere kalmte vast te houden. Een Packleader zijn was niet gemakkelijk, en dat onderschatten veel honden. Packs die tot niks uitlopen, Packleden die op het verkeerde pad worden gezet, Packleaders die zich uit de voeten maken, zulke dingen. Hij was anders, en dat zou iedereen snel weten. “Ja, ik was degene die je geroepen had.” Zei de corgi ineens een stuk zelfverzekerder. Oreo kon zich niet bedwingen om een verraste frons te laten zien op zijn gezicht. Hij zag hoe de corgi een kleine glimlach op zijn gezicht toverde en zijn zegje vervolgde. “Ik wil graag bij jouw Pack. Game of Destiny? Als ik het me goed herinner? Ik zal een trouw lid blijven en zal alles doen om mijn Pack te dienen.” Oreo kon het niet laten om een glimlach op zijn gezicht te toveren na de woorden van de corgi. Deze woorden waren waar, echt. En ja, hij wist wanneer iemand eerlijk was of niet. Hij zag hoe de corgi nog steeds twijfels had die hij niet kon vergeten. De Border Collie liet hem een bemoedigend grijnsje zien en besefte nu pas dat hij vergeten was om zijn naam te vragen. Maakt niet uit, daar zou hij wel later achterkomen. Hij kwispelde licht met zijn staart en keek de reu eens goed aan. "Dat is correct, Meneer X," Begon hij met een schaapachtig grijnsje. Tja, normaal zou hij eerst de naam van de hond zeggen. Pech, deze corgi zou hij voor nu 'Meneer X' noemen, ook al wist hij hoe dom de naam was. Maar het was een pluspuntje dat hij zijn huiswerk had gedaan en de naam van zijn Pack wist, inclusief zijn naam. "Je opdracht zal als volgt zijn: Ga naar het rotsachtige gedeelte van het strand en volg je instinct. Vang voor mij drie vleermuizen en breng ze naar me toe. Gebaseerd op hoe lang je er over doet en je strategie zal bepalen of je je mag voegen bij de Pack. Succes." Vervolgde hij en hij glimlachte even koel met twee trouwe ogen. Hij knikte even als teken dat hij mocht beginnen aan zijn test en ging eens goed ervoor zitten. Hij zou vanaf nu al zijn bewegingen nauwlettend volgen. Hij zou nu een echte Packleader zijn, nu. Hij spitste zijn oren en volgde elk geluidje die zou volgen. Hij wachtte stil en zwijgend af op zijn eerste zet.

-Sorry voor de late post ;).
Terug naar boven Ga naar beneden
Xyloto

Xyloto


Aantal berichten : 89
Punten : 35

Dog profile
Leeftijd: 3 Years
Levenswijze: Just strolling somewhere different..
Partner: Come to meh honey!

It's time to change my life! Empty
BerichtOnderwerp: Re: It's time to change my life!   It's time to change my life! Icon_minitimevr 20 jan 2012, 23:40

-Mega[n] post-sheet post!

"Dat is correct, Meneer X," Zei Oreo met een schaapachtig grijnsje, Xyloto toverde een klein glimlachje op zijn gezicht tevoorschijn en luisterde weer verder. Maar toch voelde hij zich nog een beetje zenuwachtig, de opdracht zou nog moeten komen en wie wist wat het zou zijn? net op het moment dat hij aan de opdracht dacht, kwam hij tevoorschijn. "Je opdracht zal als volgt zijn: Ga naar het rotsachtige gedeelte van het strand en volg je instinct. Vang voor mij drie vleermuizen en breng ze naar me toe. Gebaseerd op hoe lang je er over doet en je strategie zal bepalen of je je mag voegen bij de Pack. Succes." Even voelde hij een kleine schok, vleermuizen?! Die waren erg moeilijk te vangen en vooral wanneer het licht was..
Wacht! Een kleine flitst ging door zijn kop en hij wist het opeens. Het enige wat hij nog meer wist over die vliegende beesten, die zo zwart waren als de nacht, was dat ze overdag sliepen. Dus zouden ze een aanval nooit verwachten! “Goed, ik zal de vleermuizen vangen en ze snel mogelijk terug brengen.” Zonder verder nog iets te zeggen rende hij weg en sprong zo behendig mogelijk van rots naar rots, hij probeerde de pijn in zijn poten niet te voelen en richtte zich nu nog maar op zijn opdracht. Waar was hier een grot in de buurt? Waar het zonlicht er niet bij kon? Hij stopte even op een rots die wat platter was dan de anderen en keek even naar boven. Het was rond de middag, dus stond de zon recht boven iedereen. Misschien moest hij de rots helemaal af rennen en dan op het strand gaan zoeken. Misschien moest hij maar gewoon gaan zoeken, hoe kon je dit sneller doen dan achter je eerste intuïtie aan te gaan? Hij schudde zijn kortharige kop en ging weer verder, zijn korte pootjes waren een nadeel omdat ze soms struikelden over het ruwe oppervlak. Na een paar meter hing zijn tong al uit zijn bek door de hitte en het beweging over dit ruwe terrein. “Het is onmogelijk om in die hitte te jagen..” Mompelde hij toen hij eindelijk benden stond, zijn vacht was gloeiend heet door de brandende zon boven hem. Xyloto stak zijn zwarte neus naar boven en snoof de lucht op. De zoute zee nam het grootste deel van alle geuren op, maar toch kon hij een vreemde geur ruiken die nieuw voor hem was. Zoogdier, maar toch ook een beetje vogelachtig. Dat moest wel een vleermuis zijn! hij achtervolgde de vreemde geur en hoe sterker deze werd, hoe meer schaduw er boven hem kwam. Het zand koelde steeds meer af en zijn beschadigde pootkussens voelden opeens niet meer zo pijnlijk en hij wilde bijna hier neer gaan liggen en zijn ogen even sluiten om te slapen, maar hij had een tijdslimiet. Zijn ogen moesten steeds meer hun best doen en moesten om de zo veel tijd even wennen aan het donker. De geur was hier erg sterk en zijn maag sprong een paar keer op en neer in hem. Hij concentreerde zich op de grond, maar zag geen enkel teken van de beestjes, maar dat was wel erg vreemd. De meeste prooidieren leefden of in bomen, die hier duidelijk niet waren, of op de grond. Hij snoof voor de zekerheid nog een keer en rook nog steeds die sterke geur. “Maar waar zijn ze dan?” Gromde hij een beetje kwaad, geïrriteerd keek hij omhoog om te zien of de zon al verder was gezonken en zag toen een paar zwarte vlekjes op het plafond van de stenen. Kleine muisachtige wezens die zo te zien ondersteboven sliepen. Zijn oogjes werden groot van verbazing en hij zocht een weg naar boven. Het was misschien wel verspilde moeite geweest om helemaal naar beneden te rennen en nu met dit probleem te zitten. Maar hij zou ook tijd verspillen als hij weer naar boven zou gaan. Snel keek hij weer om zich heen en zag aan zijn rechterkant een klein ‘trapje’ dat een stuk naar boven zou leiden. Langzaam en zo stil mogelijk sprong hij op de eerste steen en vervolgde dat een paar maal. Hoe hoger hij kwam, hoe enger hij het maar vond. De vleermuizen kwamen steeds dichterbij en hij kon al snel hun enge gladde vleugels zien die strak om hun lijf waren gewikkeld. Toen hij zo hoog mogelijk was gekomen kon hij net bij één van de zwarte beestje, maar zodra hij er één zou pakken, zouden ze allemaal opvliegen en weggaan. Misschien moest hij ze laten schrikken en dat ze dan naar hem toe zouden komen. Zonder er eigenlijk over na te denken blafte hij zo hard dat alle vleermuizen in één keer wakker werden. Een vreselijk hard piepend geluid ontstond er uit de bekken van de beestjes en tientallen kamen zijn kant op. Xyloto ontblootte zijn tanden en hapte in het wild rond, een paar keer verloor hij bijna zijn evenwicht en moest hij bijna zelf piepen. Een paar keer had hij raak gebeten en proefde hij het vlees, het was niet vies, maar een beetje droog en zoet. Twee vleermuizen waren al neergestort op de grond en probeerde weer op te staan, maar de gaatjes in hun vleugels lieten dat niet toe. Nog maar één! En die kwam al op hem af, zijn kaken stonden wijd open en hij hapte, dit keer bleef het beest in zijn bek hangen, krabbend met zijn neppe pootjes. Er niets van aan trekkend huppelde hij naar beneden en maakte de overige vleermuizen snel dood met een kleine beet in de nek. Trots vervolgde hij weer zijn weg terug naar Oreo, hopend dat hij het nog wel op tijd had gered.
Toen hij het warme pad weer had terug gevolgd ging hij voor Oreo staan en legde de drie gevleugelde beestjes voor hem neer. “Hier zijn ze.” Verder zei hij niets en ging weer op zijn vorige plek zitten en bleef kijken naar Oreo, wachtend op een antwoord van zijn –misschien- toekomstige leider.
Terug naar boven Ga naar beneden
http://skylandersworld.actieforum.com
Gesponsorde inhoud





It's time to change my life! Empty
BerichtOnderwerp: Re: It's time to change my life!   It's time to change my life! Icon_minitime

Terug naar boven Ga naar beneden
 
It's time to change my life!
Terug naar boven 
Pagina 1 van 1

Permissies van dit forum:Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
A Hopeless Prayer :: The Water :: De vuurtoren-
Ga naar: