am I cute

Nirvana snoof de aangename zoute geur van het zeewater diep op en keek met grote ogen rond. Ze hield van het strand, het was haar trouw en toeverlaat wanneer ze het even moeilijk had. Hier kon ze goed nadenken omdat het er over het algemeen erg rustig was, behalve wanneer de mensen hier massaal heen stormden om op hete zomerdagen te kunnen genieten van het koele water. Op deze dagen moest Nirvana altijd haar rust vinden op andere plekken, maar meestal liet ze haar energie dan los door een paar rondjes door Olymphia te rennen. Het was goed voor haar conditie, maar ze kreeg ook even de tijd om rustig na te denken, hoewel rustig niet helemaal klopte. Haar gedachten gingen altijd als een wirwar rond in haar hoofd, alsof het een spinnenweb van allerlei onduidelijke dingen was. Om die op een rijtje te zetten had ze veel concentratie nodig, en dat was nogal een groot probleem bij haar. Ze had weinig concentratie en was snel afgeleid, deels omdat ze altijd vol energie zat. Maar nu was ze van plan écht tot rust te komen op háár strand. Oké, bijna haar strand dan.
Met lome stappen woelde ze haar poten door het losse zand. Het hechtte zich direct met haar dikke vacht, maar ze vond het prima. Nirvana tuurde in de verte en hoopte niks te zien zodat ze wist dat ze het strand voor zichzelf had. Maar tot haar irritatie lag er iets verderop aan de rand van het strand een donker gedaante. Van de geur die ze kon opvangen wist ze dat het een jong teefje was. Zou ze het wagen er op af te gaan? "Hé, jij daar!" riep ze maar om er niet voor te zorgen dat ze er stond als een verwarde hond. Daarna deed ze een paar stappen naar voren, tot ze rennend voor het onbekende teefje stil kwam te staan. Nirvana zag dat het teefje haar ogen gesloten had en dat haar buik ritmisch op en neer ging. Het leek erop dat ze sliep. En hoewel Nirvana altijd had geleerd dat je een slapende hond nooit wakker mocht maken, kon ze het nu niet laten haar poot uit te steken en het teefje in haar buik te porren. Ze grinnikte bij haar actie en sprak. "Hee, slaapkop, sta eens op."

[Sleeecht..]

Nirvana zag hoe de hond slaaperig haar kop oplichtte en haar met een niet zo vriendelijke blik begroette. "Wat moet je hond ik probeer te slapen na een lange dag!" werd haar toegesnauwd. De glimlach op Nirvana's gezicht verdween meteen en ze staarde chagrijnig terug in de donkere ogen van de hond voor haar. "Van mij hoef je dan niet op te staan, hoor," blafte Nirvana terug toen ze zag dat het teefje opstond. "Ik laat je wel met rust. Ik heb even geen behoefte aan zo'n chagrijnige teef." Ze hief haar kop arrogant en draaide zich demonstratief om. Daarna hield ze zich stil en liet aan alles merken dat ze geen zin had om nog te gaan praten met zo'n ochtendhumeurige hond. "Goed ik begin wel mijn naam is Iris en die van jou?" Nirvana spitste haar oren. Iris dus. Ze had minder kwaad geklonken dan toen Nirvana haar gewekt had, dat was in ieder geval een grote vooruitgang. Misschien zou ze het nu zelf ook wagen om een beetje aardig te doen. Als deze hond liet merken dat ze het verdiende, tenminste. Anders vond de australische herdershond het maar zonde van haar tijd om deze te verspillen aan iemand die er duidelijk toch geen behoefte aan had. "Nirvana," zei ze kortaf zonder zich om te draaien. Een verfrissend windje deed haar bontgekleurde vacht opwaaien waarna het langzaam doorrimpelde. "Aangenaam, denk ik." Ze dwong zichzelf een beetje sarcastisch over te komen om niet al te toegevend te lijken. Eigenlijk moest ze Iris nu afkeuren op haar gedrag, maar ze was nou eenmaal haar moeder niet, dus hield ze dat voor haar. Wat Nirvana wel had gemerkt was dat het teefje veel jonger was als haar, het zou ongeveer een jaartje moeten schelen. Dit zorgde er wel voor dat ze zich verplicht voelde zich iets ouder te gedragen dan dat ze eigenlijk was, maar haar karakter vertelde haar dat ze dat niet kon. Dus draaide ze zich met een grote grijns om en keek weer in de donkere ogen van het teefje. "Wat heb je allemaal beleefd dan? Dat je er helemaal moe van word, dat vind ik best wel... apart," probeerde ze het gesprek niet dood te laten lopen. Misschien kon ze nog wat meer leren van dit teefje.

Nirvana spitste haar oren terwijl Iris haar verhaal deed. "Heel veel voor dat ik echt moe werd, de hele tijd rennen en steeds bezig zijn enzo." Tja, dat had ze zelf ook nog wel kunnen raden, vond de Australische herder. Zo moeilijk was dat ook weer niet te raden. Maar Iris had wel beleefd en beheerst overkomen. Die aanval die ze aan het begin van hun ontmoeting hadden, was gewoon een spontane reactie. Nirvana kon het wel begrijpen dat het teefje zo gemeen uit de hoek was komen vallen. Het was natuurlijk nooit fijn wanneer je werd wakker gemaakt in een welverdiende slaap. Ze schonk het wit/zwarte teefje een vriendelijke glimlach. "En wat doe jij hier als ik vragen mag want toen ik hier kwam was er niemand." Nirvana liet zich in het zand vallen en richtte haar kop naar het teefje naast haar. "Wat is hier doe?" herhaalde ze de vraag langzaam. Moest Iris nou echt weten wat ze hier daadwerkelijk deed? Maar om niet te bot over te komen, gaf ze met een beetje tegenzin een antwoord. "Ik kwam hier om mijn rust te vinden. Het was een beetje druk in mijn hoofd, en het strand kalmeert mijn gedachten altijd." Nirvana trok haar blik uit de donkere ogen van Iris en wierp hem naar zee. Ze staarde met een lege blik voor zich uit terwijl ze verder ging. "Daarna zag ik jou hier liggen en kon mezelf niet beheersen je wakker te maken." Ze grinnikte. Daarna draaide ze zich weer naar Iris toe. "Dat was het wel zo'n beetje," maakte ze haar verhaal af. Ze hief haar voorpoot op en begon deze langzaam te likken. Terwijl ze zo zat te likken, merkte ze dat ze in haar gedachten verzonken raakte, hoewel ze eigenlijk aan helemaal niks dacht. Alsof ze in een groot, leeg bad van gedachten zwom, zonder te weten wat ze deed. Het voelde apart, maar Nirvana besloot dat het een van de nieuwe manieren was om haar tot rust te krijgen, want rustig werd ze zeker. Opeens schoot haar iets te binnen. "Zeg, Iris, merk jij ook niet dat de mensen de laatste tijd een beetje raar doen? Raarder als normaal, tenminste."

Eigenlijk hoopte dat Nirvana met haar uitspraak er een beetje voor zou kunnen zorgen dat Iris beleefd weg zou gaan om haar alleen te laten op háár strand. Ja, ja, het mocht dan wel niet echt haar strand zijn, maar slapen kon ook ergens anders. Hoewel het teefje het ook wel fijn vond dat Iris zo met haar praatte en haar leek te begrijpen. Dat was sowieso altijd een prettig gevoel, wanneer iemand je snapte. ”Ach ik snap het ook wel soms heb ik ook de neiging om iemand wakker te maken als ie slaapt of juist kattenkwaad uithalen.” Iris lachte, en ook Nirvana liet haar witte, scherpe tanden bloot. Ze probeerde een beetje aardig over te komen, maar eigenlijk had ze niet meer zoveel zin in een gesprek. Ze voelde zich plotseling doodop en had er een beetje spijt van dat ze Iris wakker had gemaakt. Ze wist hoe het was om wakker te worden gehouden terwijl je zelf wilde slapen. Maar toch bleef ze doorvragen. En elke keer kreeg ze weer een net antwoord terug. ”Mensen zijn altijd raar geweest maar ik kan eerlijk zeggen ik heb geen idee ik kom niet echt in de buurt,” antwoordde Iris Nirvana’s vraag over de mensen. Haar woorden staken in het hart van de Australische herder. Mensen waren altijd raar geweest? Een korte terugblik aan haar verleden vertelde haar dat de mensen nooit raar waren. Haar baasjes in ieder geval niet, en zeker de mensen in de stad niet. Ze leken een grote liefde te hebben voor honden. Nee, ze waren niet raar. Die zwerfhonden, die waren raar. Dat ze hun harde levens op straat nooit hadden verruild voor die van het zachte, aangename leven van een huishond met baasjes die goed zorgden voor hun dieren. Nirvana had altijd liefde ervaren, tot dus die storm alles in Olymphia had verwoest.
Een koude rilling trok over Nirvana’s ruggengraat. Een klein windje vanaf zee had zich opgezet en bracht koude lucht met zich mee. Het teefje sloeg haar dikke staart om zich heen en maakte zich zo klein mogelijk. ”Ik was ooit een huishond. De mensen waren niet raar, ze waren fantastisch. De meest fantastische personen die ik ooit in mijn leven heb gehad,” zei ze een beetje nukkig tegen Iris. Er mocht geen vuil over haar mensen worden uitgesproken. ”Nu denk ik daar wel anders over, ja. Maar met een verleden zoals ik zou je je woorden al snel terugnemen.” Nirvana was zich ervan bewust dat ze een beetje als een oude, chagrijnige krent overkwam, maar dat maakte haar even niets uit. Ze wilde de naam van de mensen redden, voor zover haar dat zou lukken dan. Ze leek een van de enige honden te zijn die echt kon genieten van mensen, met nadruk op kon. Plots schoot haar iets te binnen. Nu was het een goed moment om aan een echte straathond te vragen waarom ze hun levens niet hadden verruild voor die van het heerlijk luie leventje van een huishond. ”Zeg eens, Iris. Je vertelt me dat je geen ervaring hebt met mensen? Je moet vast van hun bestaan gehoord hebben, en dus ook hoe goed ze hun honden verzorgden,” begon het teefje zo subtiel mogelijk haar verhaal. ”Ben je dan nooit in de verleiding gekomen je te laten vangen door de mensen om ook zo’n heerlijk leventje te gaan leiden?”

[Fluuuut… Btw, is het goed als Nirvana uit het topic gaat na haar volgende post? Ik heb hier nog maar weinig inspiratie voor…]

[Je gebruikt de postsheet ]

Nirvana keek een beetje verbaasd op toen ze hoorde hoe Iris een antwoord terugblafte. "Ik en verleiding... Wat denk je wel niet... Mijn baasjes fokte Border Collie's. Ik was 5 maanden toen ik wegrende, die mensen zagen niks," snauwde ze woest. Nirvana gromde opgefokt terug. "Da's toch ook niet mijn schuld?" spuugde ze terug. Het leek wel alsof Iris haar de schuld wilde geven van haar slechte baasjes, maar wat had ze er nou mee te maken? Ze mocht zich ook wel een beetje inhouden, vond de australische herder. Hier was ze zeker niet van gediend. "En jij vraagt of ik geen verleiding krijg." Woest draaide Nirvana zich om en deed een paar stappen weg van Iris. Ze had geen zin meer om met dit kwade teefje te praten. Er kwam toch geen goed woord meer uit. Het leek een gesprek die aan het begin nog zo rustig was verlopen, hoewel Iris toen al een beetje kwaad uit de hoek kwam. Nirvana had haar vooroordeel over deze hond nooit op moeten geven. Ze moest vertrouwen op haar eerste gevoel, wat in dit geval juist was. Wanneer het niet klopte, was dat maar zo. Beter voorzichtig als gevaarlijk. "Nog wat te zeggen of ik ga." Nirvana bleef stram met haar rug naar het teefje toe gekeerd zitten. "Vlucht maar, en laat me met rust, dankjewel," zei ze uit de hoogte. Eigenlijk verwachtte ze nog een brutaal antwoord terug, maar Iris' pootstappen ploften door het zand. Fijn, dat was dus het begin van een nieuwe vijand.

Nirvana uit ~